INTRO

‘Kunst moet iets zeggen over het leven. En het liefst over de onmogelijkheid ervan. Over de mens die veronderstelt dat hij de touwtjes in handen heeft, maar ook moet toegeven dat hij vaak genoeg de marionet van zijn vergissingen is. Die dubbelheid vinden we in het werk van Rob Steenhorst. Veel van zijn personages staan wat onhandig en afwezig in hun omgeving. Zelfs als ze een euforische pose aannemen, hebben ze iets houterigs. Ze willen iets, maar tegelijkertijd lijken ze het al een beetje op te geven. Zo bouwt de kunstenaar met de lichaamstaal van zijn figuren aan veelzeggende verhalen. Verhalen die geestig zijn en ontwapenend, en ons de verzekering geven dat het leven wel een beetje vreemd en niet in elk opzicht maakbaar is. Wél maakbaar zijn onweerstaanbare kunstwerken…’

Arthur Lava, 2003

 

 

 

foto © Winfred Evers

‘Art should speak the language of life. Or rather, express its impossibility. It should talk about people who suppose they are in charge, but who will have to admit that more often than not they are just puppets of their own mistakes. This ambiguity is seen in Rob Steenhorst’s work. Many of his characters are standing somewhat stiffly and absent-mindedly in their surroundings. They appear awkward even in their euphoric poses. They clearly want something, but simultaneously seem to have given up a little already. This is how the artist builds versatile stories with the body language of his characters. These stories are both witty and endearing and give us at least the certainty that life in all its aspects, odd as it may be, cannot be created. Fortunately irresistible works of art can…

Arthur Lava, 2003

×